هارون الرشيد حاكمي ظالم و مغرور بود كه وقتي ابر بالاي سرش مي‏آمد مغرورانه مي‏گت:«اي ابر! ببار، هر جا كه بباري بر مملكت من باريده‏اي» و به راستي هم همينطور بود؛ يعني آن زمان كه آمريكا كشف نشده بود و تقريباً دو سوم دنياي- منهاي آمريكا- تحت سلطه اسلام بود. همين هارون‏، وزيري به نام«علي بن يقطين» داشت، وي از شيعيان راستين و از دوستداران واقعي ائمه اطهار بود،كه زير پرچم ظلم بود و زجر مي‏كشيد،مرتب به امام موسي بن جعفر(ع) نامه مي‏نوشت كه:آقا! من زير پرچم ظلم زجر مي‏كشم، آيا مي‏توانم خودم را از منصب وزارت هارون خلاص كنم؟ امام (ع) سفارش مي‏كرد كه بايد در منصب خودباقي بماني، چون كفاره گناه تو خدمت به مسلمان است، اگر بتواني گره‏اي از كار مسملاني بگشايي كفاره گناهانت را پرداخته‏اي.[1]

زيرپرچم ظالم و حاكم جور بودن بسيار گناه بزرگي است، تا جايي كه امام(ع) مي‏فرمايد: در روز قيامت خيمه‏اي به پا مي‏كنند و هر كسي كه تجاوز و ظلمي كرده باشد به آن خيمه مي‏برند، و سپس مي‏رمايد: حتي آن افرادي را كه آب در دوات ظالم ريخته‏اند و قلم براي ظالم مهيا كرده‏اند داخل آن خيمه مي‏كنند؛ يعني يك مستخدم ظالم ب خود او در يك مكان جاي مي‏گيرند؛ با اين كه درجه گناه در خدمت ظالم بودن تا اين حد بالاست، اما امام موسي بن جعفر(ع) مي‏فرمايد: كفاره چنين گناه بزرگي اين است كه گره‏اي از كار يك مسلماني بگشايي.

پي نوشت ها:

[1]. شيخ طوسي، اختيار معرفه الرجال،ص433.